Zvicerani ia dhuron veshkën gruas, rrëfejnë për ngjarjen

Më 15 shtator është Dita kombëtare e donatorëve të organeve, tani ata rrëfejnë se si ka ndodhur ngjarja. Në Zvicër, vetëm në 35 për qind të rasteve ka dhurues të veshkave të gjalla dhe rrallë në mes të bashkëshortëve.

Pesë vite më parë, zvicerani Thomas Hochuli nga Umikeni i kishte dhënë bashkëshortes së tij Heidi një veshkë. Tani ata rrëfejnë se si ka ndodhur ngjarja.

Më 15 shtator është Dita kombëtare e donatorëve të organeve. E përditshmja zvicerane “Aargauer Zeitung”, e ka vizituar në shtëpi çiftin zviceran Heidi dhe Thomas Hochuli në Umiken. Të dy 41-vjeçarët e kanë njohur njëri-tjetrin para 20 vitesh, janë martuar dhe tani kanë një djalë 18-vjeçar. Thomas me profesion është një infermier.

Më vonë ai hyri në sallën e operacionit. Tetë vite më parë, ai u trajnua në St. Gallen si një kirurg operacionesh me kohë të pjesërishme. Në punimin e tij, ai merrej me heqjen e veshkave. As që i kishte shkuar ndërmend se tre vite më vonë, një veshkë e tij do të heqej dhe përdorej te bashkëshortja e tij.

Në të vërtetë, bashkëshortja kishte veshka të sëmura që nga fëmijëria e hershme. Dhe në moshën 13-vjeçare ajo është dashur të hiqte shpretkën, sepse ishte dhjetë herë më e madhe se normalja. Heidi vuante nga sëmundja e rrallë amyloidosis, por ajo u diagnostikua vetëm në moshën 18-vjeçare. Atëbotë, ajo ishte në Gjermani.

“Në vend që të punoja pothuajse flija”, i përkujton ato çaste. Amyloidosis është akumulimi i proteinave të ndryshuara zakonisht në hapësirën ndërcellulare. Në rastin e Heidi Hochuli, kjo ka çuar në një humbje progresive të funksionit të veshkave. Pavarësisht ilaçeve, presioni i gjakut ishte rritur: 140 deri në 200 ishin vlerat maksimale.

Deri në fillim të vitit 2013, situata ishte bërë aq akute saqë funksioni i veshkës së Heidi ishte ende 15 për qind dhe kishte nevojë për një infuzion në çdo tre javë. Koha ishte e ngutshme dhe është dashur të vendosë: Ose në të ardhmen tri herë në javë në dializë në Aarau ose në një transplantim të veshkave. “Për mua, vetëm një transplant ishte i përshtatshëm. Doja të ruhesha për jetë dhe të mund të vazhdoja të punoja në të ardhmen”, thotë Heidi Hochuli, e cila tani drejton biznesin e saj artizanal në Ummiken, shkruan “Aargauer Zeitung”, përcjell Albinfo.ch.

Kështu që ajo me bashkëshortin e saj diskutoi për mundësitë – dhurimin e jetesës ose dhurimin e kufomës. Nga kush mund ta pranonte pa vrasje të ndërgjegjes Heidi një veshkë? A do të vinte në shprehje bashkëshorti Thomas si donator? Ndër të tjera, cilët anëtarë të familjes do të mund të kontaktoheshin? Thomas Hochuli u informua se çfarë do të thotë për te heqja e veshkave.

Pastaj ai e kishte testuar vetveten me rezultatin që shansi për një transplant të suksesshëm do të ishte shumë i mirë. “Ishte një mrekulli për mua”, thotë Heidi Hochuli. Ishin të nevojshme sqarime të mëtejshme, si dhe diskutime të vetme me një psikolog, me mjekë si dhe me udhëheqësit e transplantimit. Pas të gjithave, ajo kishte nevojë për miratimin e transplantimin nga gjithë të përfshirët.

Në Zvicër, vetëm në 35 për qind të rasteve ka dhurues të veshkave të gjalla dhe rrallë në mes të bashkëshortëve. Por Hochulis ishin të sigurt për kauzën e tyre. Ata vënë në lëvizje të gjitha mundësitë për transplantimin që do të ndodhte gjatë pushimeve të verës dhe për djalin Roman, i cili është dashur të përkujdeset për katër javë.

Pak para ditës së rëndësishme, familja treantarëshë organizoi një xhirim fotografik profesional. Sot, fotot e bukura ngjyrë bardh e zi, i zbukurojnë muret në dhomën e ditës.

Meqenëse nuk është e parashikueshme që donatori dhe marrësi t’i përgjigjen operacionit, ata nuk duhet të takohen menjëherë pas procedurës. Spitali universitar i Bazelit, ku dy operacionet u zhvilluan më 8 korrik 2013, prandaj u siguruan: Thomas dhe Heidi Hochuli u shpërndanë në dy ndërtesa të ndryshme.

Pritej që heqja e veshkave në pozicion lateral tek Thomas të zgjasë si zakonisht 2 orë, mirëpo tek ai zgjati 4 orë, gjë që Heidin e bënte mjaft nervoze. Por në fund çdo gjë ka përfunduar si është më së miri. Për shkak të një dëmtimi të lehtë, Thomas pas operacionit ndjehej më keq sesa gruaja e tij.

Pra, që trupi i Heidit të mos e refuzonte organin e ri, ajo është dashur të gëlltisë nga 30 tableta një ditë pas operacionit. Tani i mer vetëm 4 në mëngjes dhe 6 në mbrëmje. Këto imunosupresantë do të duhet të merren deri në fund të jetës së saj. “Për mua, me organin e bashkëshortit tim ka filluar një jetë të re. Funksioni i veshkave mbetet në 90 për qind. Unë jam shumë mirënjohëse dhe nuk kam asnjë kufizim sot”, thotë Heidi Hochuli, e cili më parë kishte rregullisht të ftohtë, sepse nuk mund ta rregullonte temperaturën e saj. “Të dy veshkat e mia mund të jetojnë si të moshuara në trupin tim”.

Thomas Hochuli është gjithashtu mirë me shëndet. Ai thotë. “Unë kam një shenjë në trupin tuaj, përndryshe nganjëherë harroj se kam vetëm një veshkë”. Hochuli janë të kënaqur që kanë vendosur ta ndërmarrin këtë hap. A është marrëdhënia e ndryshme nga transplantimi? Heidi dhe Thomas shikojnë njëri-tjetrin. Pastaj ai thotë: “Ne jemi edhe më afër tani. I dhashë veshkën time si një dhuratë falas me rrezik se ajo do të rrefuzohej”. Çifti kanë rënë dakord që në rast të mospajtimit mes tyre apo edhe në rast të ndonjë mosmarrëveshje të vogël, tema e veshkave të ngelet tabu.

Thomasi ka vendosur që në rast të vdekjes së tij, të gjitha organet e tij funskionale tu dhurohen personave në nevojë. “Unë kam respektin maksimal për njerëzit që organizojnë dhurimin e organeve në Zvicër”, thekson Thomas Hochuli. Ai punon si specialist në Qendrën mjekësore në Brugg tashmë dhjeë vite dhe gjithashtu siguron që asgjë nuk harrohet gjatë operacioneve. Hochulis janë të bindur se në Zvicër ka nevojë për më shumë informata mbi dhurimin e organeve.

 

---