Luana – si e njohu dhunuesin e saj në Kosovë dhe si iu desh ta sjellë atë në Zvicër

Një shqiptare, e cila në Zvicër qe një kohë të gjatë ndihet si në shtëpinë e saj, u keqpërdor seksualisht në Kosovë. Ajo nuk shkoi në polici. Për ta ruajtur nderin ajo u desh ta martojë torturuesin e saj. Ai i erdhi edhe në Zvicër dhe e solli atë buzë vetëvrasjes

Në dhjetor të vitit 2014, Luana shpalosi historinë e saj para një gjyqi zviceran të qarkut. Në rrëfim e sipër gishtat e kosovares 23-vjeçare shtangen, duart e saj sikur shndërrohen në kthetra. Ajri mezi i depërton në mushkëri, ajo dënesë . Lotët i rrjedhin nga sytë dhe zemra i rrah si çekan.

Luana nuk mund t’i dëgjojë më pyetjet e kryetarit të trupit gjykues. Para saj ai dhe katër gjyqtarët qëndrojnë si statuja derisa mbulohen nga një dritë e bardhë. Çdo gjë në sytë e saj shndërrohet në të bardhë. Luana mbyll sytë dhe bëhet gati për të vdekur.
Por Luana nuk vdes. Jo këtë herë, ashtu siç nuk vdiq edhe disa herë të tjera, kur s’dëshironte tjetër përveç se të vdiste. Që nga koha kur kaloi nëpër ferr, paniku dhe gjendjet e frikës i janë bërë pjesë e jetës.

Ferri për Luanën nuk filloi në luftë, por dymbëdhjetë vite më vonë, më 2011, në një ditë të ftohtë vjeshte në Kosovën jugore. Ajo ishte 20 vjeçare dhe në vizitë atdheut të saj të vjetër. Kur një kushërirë dhe babai i saj e dërgojnë në një kafene ajo nuk e dinte se po binte në një kurth.

Në kafene ia mbërrin dikur edhe Arsimi. Luana nuk e njeh atë. I riu dëshiron të flasë vetëm për vetëm me të. Luana nguroi. „Shko, është në rregull“, i tha kushërira. Luana ishte rritur me të. Para kafesë Arsimi e bindi Luanan të hipte në automjetin e tij. Ata shkuan në një shtëpi të zbrazët. Jashtë ishte errësirë. „Shtëpia është e tezes sime. Këtu do të jemi të qetë, mos ke frikë“, thotë Arsimi. Luna kishte frikë.
Në shtëpi Arsimi dëshiroi ta puthë Luanan. Ajo nuk deshi. Luana mbyllet në banjo dhe e lut atë ta kthejë në shtëpi. Ai i premton se do ta bëjë. Luana kthehet në dhomën e ndejës. Arsimi mbyll derën dhe fillon ta zhveshë. Ajo përpiqet të mbrohet. „Nuk dua“, bërtet Luana. Arsimi e kap për flokë. E hedh në minder, e shtrëngon në krahë dhe ia heq të brendshmet.
„Tash je gruaja ime“, i thotë Arsimi.
Luana dënes.

« Ti s’guxon ta martosh askë tjetër », i thotë Arsimi.
« Unë dua të kthehem në shtëpi », i thotë Luana.
« Ne do të jetojmë së bashku në Zvicër », i thotë Arsimi.
Luana nuk thotë asgjë.
« Nëse i tregon ndokujt se çka ka ndodhur, harroje familjen tënde » , i thotë Arsimi.
Të nesërmen kushërira e Luanës nuk e pyet fare për hematomet në trupin e saj. Luana rri tërë ditën e shtrirë në shtrat. Nëna i thotë djalit të saj: „ Tash je bërë tamam burrë me grua“.

Luana kthehet në Zvicër. Por bota e 20-vjeçares është errësuar. Ajo përpiqej të mbahej. Me humbjen e virgjinitetit ajo kishte humbur edhe lirinë e saj. Luana ishte e vetëdijshme për këtë. „Nëse ke marrëdhënie seksuale me një burrë, duhet ta martosh atë. Kështu është tek ne », kishte deklaruar Luana në procesverbalin e ballafaqimit në polici disa vjet më vonë.
Luana isht e vetëdijshme: asnjë burrë tjetër s’do ta martonte. Babai i saj ndoshta do ta dëbonte, poqese do ta kuptonte se ajo nuk është e virgjër, sepse do t’i shkonte fytyra. Kusherinjtë e saj do ta konsideronin një lavire.
«Dhunimi është demonstrim i forcës, që te viktima shkakton turp dhe pafuqi“, thotë terapeutja e saj tri vjet më pas para trupit gjykues. «Luana nuk mund të besonte se dikush është në krah të saj dhe ra në një gjendje të dëgjueshmërisë ndaj keqbërësit të saj », thekson ajo.
Arsimi i shkruante Luanas çdo ditë përmes mesenxherit.

« Ti nuk do të jesh i lumtur me mua, unë nuk të dua », i shkruante ajo.
« Me vonë do të bëhet mirë, kur të vij në Zvicër », shkruante ai.
« Si mund të bësh diç të tillë, nëse dëshiron të të dua ? », pyeste ajo.
« Nëse i tregon ndokujt do të t’i vrasë vëllezërit », shkruante ai.

Vëllezërit e Luanës kishin mbetur në Kosovë, kur Luna si 18 vjeçare bashkë me nënen kishte ardhur për të jetuar në Zvicër tek babai. Asaj i pëlqeu vendi që nga momenti i parë dhe mësoi shpejt gjermanisht. Një zvicerane e ndihmoi në mësimin e gjuhës dhe atë pa ndonjë kusht. Luana ishte e habitur. Ato u bënë shoqe. Atë që i kishte ndodhur s’mund t’ia tregonte asaj. Askujt në botë s’mund t’ia tregonte atë. Traditat e vjetra shqiptare e kishin robëruar jetën e saj në Zvicër.

Në verë të vitit 2012 Luana nuk kishte mundësi të gjente shkas për të mos udhëtuar në Kosovë me prindërit e saj. Porsa mbërrin në shtëpinë e vëllezërve të saj ia mbërrin Arsimi me automobilin e tij. Luana del jashtë dhe flen sërish me dhunuesin e saj. „Më mirë të vuaj unë vetë sesa të vuajë e tërë familja“, mendonte ajo.

Kur Arsimi, babai i tij, xhaxhai dhe kushëriri i tij në një ditë vere gushti erdhën në shtëpinë e saj, Luana shkoi me ta. Para Entit të Gjendjes Civile, Arsimi e kishte kapur për krahu. Ajo i premtoi atij se do ta marrë mbiemrin e tij. Para nëpunëses së gjendjes civile ajo deklaron se dëshiron ta mbajë mbiemrin e saj. Arsimi e godet atë nën tavolinë në kërcin e këmbës. Luana nënshkruan. Babai i Arsimit i telefonon babait të saj : « është rregulluar çdo gjë », thotë ai. « Merre fletëkurorëzimin në Zvicër dhe bëji letrat », i thotë Arsimi Luanas.

Vjehrra e Luanas telefonon pothuajse çdo ditë dhe pyet për lejeqëndrimin për djalin e saj. Arsimi shkruan çdo ditë në facebook. Luana përpiqet të fitojë në kohë. Ajo shpreson se Arsimi do të dashurohet në ndnonjë vajzë tjetër, në rast se ajo do të vonojë t’i bëjë gati formularët për autoritetet e Entit për Migrim.

« Pse po vonohen kaq shumë letrat », shkruante Arsimi ne mesenxher.
„Duhet së pari të kem punë“, i përgjigje Luana.
„Nëna jote i ka thënë nënës time se ti punon“, i shkruante ai.
« Është një vend praktike », i thoshte ajo.
„Mos u mundo të më mashtrosh. Shko në ndonjë fabrikë dhe puno“, i thoshte ai.

raktika e Luanas në lëmin e përkujdesit shkonte mirë. Bashkëpunëtoret e donin atë, shefja e saj donte ta punësonte. Por punësimi i përhershëm do të thoshte se autoritetet e Entit të Migrimit do t’i jepnin leje ardhjeje në Zvicër burrit të saj. Bota e Luanas errësohej gjithnjë e më shumë.

Në dhjetor të vitit 2013, Luana mendon për të dytën herë t’i japë fund jetës së saj. “Unë do të vdes”, ishte mendimi i vetëm i 22-vjeçares, kur burri i isaj u ul në aeroplanin për në Zvicër. Kur atë natë u kthye nga ndërrimi i punës në shtëpi, dhunuesi i saj ishte tashmë aty.
Një javë më vonë të ulur në minder Arsimi dhe Luana shikonin televizorin. Arsimi iu afrua, Ai filloi ta puthë dhe ta prekë Luanan. “Nuk dua”, tha ajo. Arsimi e shtrëngoi dhe filloi t’ia heqë pizhamet. Luana e shtyu, u ngrit me të shpejtë dhe u fut në dhomë duke ikur andej – këndej dhe duke bërtitur. Arsimi e kap për flokësh, e hedh në minder, e kthen përmbys, e mban fort për duarsh dhe e shtyt nga supet poshtë.
“Nuk do të jetosh gjatë”, i thotë ai Luanas, siç shkruan në aktakuzë.

Luana për të mos u kthyer në shtëpi fillon të punojë me orar të zgjatur. Ajo fillon të mos hajë, të dobësohet dhe të pijë duhan. “Isha e vdekur përbrenda”, thotë ajo dy vite më vonë. Ende Luana s’ia kishte besuar ato që kishte përjetuar asnjë shpirti njeriu.
Arsimi e kishte menduar ndryshe jetën në Zvicër. Mësimi i gjermanishtes i dukej i vështirë. Punë nuk gjente. Dëshpërimin e tij e shfrynte në gruan e tij. “Do të të mbys, nëse nuk shfaq ndjenja për mua”, i thosht ai asaj. Tri herë Luana u përpoq ta mbysë veten.
Shoqja e saj zvicerane vërejti se me Lunan diç nuk është në rregull. Më 2013 ajo i dhuron shoqes së saj myslimane një libër. Aty Luana lexon për dashurinë, për dashurinë e zotit, Jezusit. Kjo i jep forcë asaj. Ajo i rrëfen zotit historinë e saj. “ Ishte sikur të hynte sërish dritë në jetën time”.

Pas grindjes së radhës me Arsimin, Luana zgjedh rrugën e ikjes para. “Dëshiron të më vrasësh? Atëherë më vrit”, bërtiti ajo. “Por, së pari do t’i tregoj të gjitha”. Luana futet në shtëpinë e prindërve të saj dhe nuk pushon së rrëfyeri derisa i thotë të gjitha. E llahtarisur Luana ngarend drejt e në polici. Luana për të qenë e sigurt futet në tualet dhe pret ardhjen e policit të parë. Nga aty shkon drejtpërdrejt në strehimoren e grave.

“A po gënjen paditësja?”, pyet gjyqtari.
“Po”, përkthen përkthyesja përgjigjen e Arsimit. “Unë nuk e kam dhunuar kurrë atë”.
“Pse po thotë ajo kështu, atëherë?”, pyet gjyqtari.
“Ajo po dëshiron të shkurorëzohet dhe të dalë e mirë para familjes së saj”, thotë Arsimi.
“ Ju a dëshironi të shkurorëzoheni?”, pyet gjyqtari
“Jo, unë e dua atë”, thotë Arsimi.
“Ju e doni atë edhe pse ajo ka bërë kallëzim ndaj Jush dhe ju akuzon për dhunim?, pyet gjyqtari.
“Unë i kam lënë të gjitha dhe kam ardhur këtu për shkak të saj”, thotë Arsimi. Sytë e tij regëtijnë me nervozizëm. “Ajo nuk m’i ka larë rrobat, nuk më ka përgatitur ushqim, mezi më ka folur dhe vetëm ka punuar”.

Këto thënie të Arsimit Luana nuk mundi t`i dëgjojë më. Pas i që e kaplon paniku e lëshon ndërtesën e gjyqit. Me shoqen e saj pret në kafenenë përballë gjykatës. Ajo dridhet. Trupi i saj i vogël sikur zvogëlohet edhe më. Dera hapet. Hyn avokati i saj.
Ai buzëqesh. “Gjykata e nxori fajtor “, thotë ai. Luana shikon pa mundur të besojë. Ajo don të sigurohet nga fytrat e të tjerëve se kjo ishte diç e mirë. Luna vë duart njërën mbi tjetrën si një lutje dhe dërgon një puthje drejt qiellit: “faleminderit”.
Gjyqi zviceran e dënon Arsimin për shkak të dhunimit, shfrytëzimit dhe të kërcënimit të disafishtë me katër vjet burg dhe me një xhobë prej 1’800 Fr. Në aktgjykimin e shqiptuar gjyqtari erdhi në përfundimin se “nuk është luajtur teatër” dhe vendosi qartë në favor të të besuarit Luanas. 10’000 franka dëmshpërblim duhet t’i paguajë Arsimi Luanas. Ai dhe avokati i tij kanë bërë ankesë ndaj aktgjykimit.
Luana e ktheu sërish jetën e saj. Ajo jeton në banesën e saj dhe e ka përfunduar shkollimin. Në sytë e saj është kthyer shkëlqimi dhe dëshira për jetë. Ndonjëherë kur është vetëm, Luana ka ndjenjën se Arsimi mund ta kërkojë në shtëpi. Kërcënimet ndaj familjes së saj kanë pushuar. Sot 24-vjeçarja do të krijonte me dëshirë familje, por “ e kam humbur besimin në meshkuj”, thotë Luana.

*Emrat e të përmendurve janë ndryshuar, siç janë ndryshuar edhe disa detaje me qëllim të mbrojtjes së personalitetit.
(Nga Watson.ch, përkthimi për albinfo.ch: Nexhmedin Gerguri

---