Roger Federer: “E shoh veten si një djalë normal, jo një yll”

Ylli i madh zviceran flet për jetë në fushën e tenisit dhe jashtë tij

Intervistë ekskluzive me Roger Federer, e pranishme në Gjenevë me Björn Borg për Kupën Laver, e cila do të zhvillohet në shtator në Palexpo. Kampioni flet për vetveten, për të ardhmen e tij në të përditshmen “Tribune de Genève”, të përshtatur nga Albinfo.ch.

Ju jeni 37-vjeçar dhe keni fituar gjithçka. Çfarë ju motivon përsëri: Të fitoni ndeshje, thjesht të luani, duke thyer rekorde?

Duhet të luhet dhe të fitohet. Vetëm të luhet, kjo nuk mjafton për kënaqësinë time. Unë do të gënjeja nëse them se duke u eliminuar në fillim të ndonjë turneu, nuk ndikon në mua. Unë nuk dua vetëm të jem pjesë e ngjarjes, argëtimi lidhet edhe me fitoren. Duhet të kem një respekt për vetveten dhe të jem në gjendje të evoluoj në një nivel të caktuar. Nëse unë nuk e arrij atë në çdo lojë apo në çdo javë, kjo nuk ka rëndësi. Por unë duhet ta di se mund të jem në krye disa herë në vit. Është aq e thjeshtë sa kjo: Ajo që më motivon, në stërvitje apo në ndeshje, është fakti se e di që mund ta mposhti më të mirin.

Pra, ditën që kjo ndjenjë do të zhduket, a do të jetë shenja për t’u ndalur?

Është një mundësi, po. Gjithashtu mund të vijë nga dhimbja shumë e shpeshtë, e cila ju ndalon të jepni maksimumin. Ose udhëtime të përsëritura. Por ka një përparësi: Familja. Nëse për fëmijët e mi ose për gruan time nuk përshtatet, atëherë do të ishte një arsye për t’u tërhequr.

A jetoni duke qenë një yll, një nga njerëzit më të famshëm në planet?

Po dhe jo në të vërtetë. Unë, e shoh veten si dikush krejtësisht normal. Dhe pastaj ka njerëz që vijnë tek ju, që ju njohin, që ju kërkojnë autograme ose ju thonë se ata ju kanë ndjekur për dhjetë vite, njëzet vite, që i bëni të ndjehen mirë. Kjo më emocionon. Dhe papritur, më kujton se edhe unë jam ai njeri, ky lojtar i tenisit, i cili bëri gjithçka. Ndërsa në jetë, për mua, unë nuk jam ai person. Unë jam djalë krejtësisht normal, i cili është rritur në Bazel. Në fakt, unë jam baba dhe i martuar, një mik për disa, një bir për prindërit e mi: Është ky njeriu që unë shoh, se unë jam, jo ​​lojtari i tenisit.

Çfarë jeni më krenar për karrierën tuaj?

Familja ime. Unë kam qenë në gjendje të luaj mirë dhe shumë mirë, kam pasur shumë argëtim, fitova në Wimbledon dhe kudo, përfaqësova Zvicrën në të gjithë botën, unë kam qenë në gjendje t’i bëj njerëzit të lumtur: të gjitha këto, janë falë familjes sime.

A është e vështirë të kesh këtë përgjegjësi: Të dish se mund t’i bësh njerëzit të lumtur?

Jo, është mjaft e zakonshme, në jetën e përditshme, që të bëhet përgjegjësi. Kur të përfundoni pazaret në një supermarket dhe njerëzit vijnë për t’ju takuar. Kjo është kur mund të kem frikë t’i zhgënjej. Sepse më shohin si një superyll dhe ata e gjejnë veten para një djali që jeton jetën e tij çdo ditë. Ky moment do të jetë shumë i veçantë për atë person që do të vijë tek unë, ai do të ekzistojë vetëm një herë në jetën e tij, ndërsa unë nuk kam ardhur për atë në këtë moment. Dhe kjo duhet të jetë deri në këtë admirim. Kjo është arsyeja pse unë gjithmonë do të respektoj, edhe nëse ndonjëherë mund të jetë e rëndë. Por jo, këto janë momente që më pëlqejnë.

A keni keqardhje, gjëra që do të bënit më ndryshe?

Po, por unë mendoj se gabimet që bëni janë pjesë e jetës. Unë do të kisha bërë disa gjëra ndryshe, as nuk e di se cilat. Ndoshta në disa ndeshje, disa pika pushimi, ose mënyra se si të organizoj, një rrugë që ju të merrni dhe ju nuk duhet, duke luajtur një turne mbi një tjetër. Por në fund, nuk kam keqardhje të madhe. Dhe kjo do të thotë të jetosh në të kaluarën dhe kjo nuk është e mirë. Është e rëndësishme të qëndrosh pozitiv dhe të shikosh përpara. Thjesht të marrësh të gjitha këto si përvoja nga të cilat duhet të mësosh. Pasi gabimet, kam bërë shumë prej tyre.

A ka momente në jetën tuaj ku do të kishit dashur të çmendeni, pa qenë në gjendje të liroheni sepse të gjithë akoma i kanë sytë mbi ty?

Jo. Nuk është fakti i të qenit i njohur që e ndalon atë. Por gjithsesi, unë nuk jam lloji për të bërë marrëzira majtas dhe djathtas. Nuk dua të bëj kërcim bazë, sepse më frikëson shumë. Dhe ndoshta unë tashmë kam stimulim të mjaftueshëm në jetën time të përditshme, me adrenalinën e ndeshjeve, fitoreve. Të qenit i qetë me familjen ose miqtë, më përshtatet shumë mirë. Por ka një gjë që më mungon shumë.

Çfarë?

Skijimi. Sezoni është në vlugun e lartë dhe më mungon tmerrësisht. Vetëm t`i vendos skitë dhe të drejtoj si i çmendur. Të zbres deri poshtë, në fund të shtegut. Ka dhjetë vite që nuk kam bërë skijim! Përndryshe, unë do të doja të haja fondues ose raclettes më shpesh. Por këto janë gjëra të vogla, për të cilat nuk do të ankohem (qeshet).

Një fjalë për të ardhmen e tenisit: Mund të ketë një ndjenjë zbrazëtie pas daljes tuaj në pension dhe asaj të Nadalit, apo jo?

Ne ishim të rinj kur Agassi dhe Sampras u tërhoqën. Unë nuk do të flas për zbrazëtinë, por për tranzicionin. Për fat të mirë, tenisi po krijon yje të reja gjatë gjithë kohës. Për shkak se ka shumë ngjarje të mëdha në program. Dhe se gjithmonë do të ketë dikush që t’i fitojë ato. Dikush tjetër. Dhe historia e këtij personi do të jetë emocionuese. Nuk është vetëm Rafa Nadal, Novak Gjokoviq dhe unë që jemi interesantë. Ata që ndjekin këtë sport do të jenë gjithashtu. E vetmja gjë që më shqetëson është kur shoh disa raste të luftës kundër njëri-tjetrit, si ITF dhe ATP, kur mund të ketë pakënaqësi, gjëra për të zgjidhur në bazë të pazarllëqeve: Kjo më shqetëson më shumë. Por vetë tenisi gjithmonë do të zhvillohet, do të bëhet më i madh. E ardhmja do të jetë e lartë.

---