Ramadan Nishori, burri i parë në histori që rrëfen historinë e përjetimit të dhunës seksuale gjatë luftës në Kosovë

Ramadan Nishori sot, në Ditën Memoriale të të Mbijetuarve të Dhunës Seksuale gjatë Luftës së fundit në Kosovë, është bërë burri i parë në histori që ka rrëfyer historinë e tij, për dhunën e përjetuar si 22-vjeçar.

“Jam një burrë një babë që po mundohet të ndërtojë një jetë normale. Kam një bashkëshorte që më ka mbështetë gjithë jetën dhe tre fëmijë që janë drita e syve të mi. Sot dua që njerëzit të më shohin si njeri që ka kaluar nëpër shumë gjëra, por nuk është thyer kurrë. Nuk dua të më shohin me keqardhje për dhunën që e kam përjetuar, por si një njeri që ka luftuar shumë për të mbijetuar. Si një njeri që është rrëzuar shumë por që është ngritur. Jam këtu sot, jo pse e kam harruar të kaluarën, por që të mos mbetem peng i saj”, ka filluar ai rrëfimin e tij, transmeton albinfo.ch.

Nishori ka dhënë në detaje rrëfimin e tij, për ngjarjen që tha se ka ndodhur në shtator të vitit 1998.

“Atë fund shtatori në 98, nuk do ta harrojë kurrë. Isha 22 vjeçar u larguam nga shtëpia dhe u vendosëm të dajtë në Negrovc. E patëm liru shtëpinë.

Më 26 shtator u mor një ofensivë në fshatin Negrovc, ne të rinjtë u detyruam të largohemi nga familja për në Grykën e Ramadanëve. Më 27 shtator na rrethuan forcat ushtarako policore serbe, i ndanë të rinjtë nga familja. Na ngarkuan nëpër kamionë dhe na dërguan në stacionin policor në Drenas. Na qëllonin me grushta, shkelma kondak të armëve, na pyetshin për UCK-në. Pas pak kohe filluan të na bënin testin e dorëzave parafinës. Afër mesnatës më erdhi rendi mua. E kam bë testin dhe duhej të prisnim në korridor në ato dhomat ku na merrnin në pyetje, ishin polic civilë. Ishte edhe një shqiptar që punonte me ta e kishte rolin e përkthyesit.

Duke prit në korridor ka u endke policia na sillshin. Kanë ardhë dy policë me uniforma, m’kanë ngreh zhagë me kanë shti me një banjo dhe aty ndodhi më e keqja.

Më e keqja që mund ti ndodhë një njeriu, kurrë nuk e kisha mendu që më ndodhë mu. Njëri më dhunoi.

Dhe duke u përgatitë i dyti për dhunë, nga britmat e mia, ai shqiptari ka ra derës dhe më ka nxjerrë prej aty. Më kanë marrë në atë zyrën ku na merrshin në pyetje. Atë ditë nuk më kanë marrë në pyetje. Ata policët civil më kërcënuan. Më thanë kjo që të ka ndodhë, nuk guxon kurrë me tregu.

Ai shqiptari më ka përcjellë deri të dera e stacionit.

Të nesërmen e kishin bë një listë, na thirren me emra e mbiemra dhe na sollën në burgun e Prishtinës.

Edhe aty maltretime me çnjerëzore. Kam ndejt aty tre muaj tre muaj e gjysmë. Prej Prishtinës më kanë çuar në burgun e Lipjanit. Por edhe aty maltretime që nuk ia merr mendja njeriut.

Gjatë bombardimeve erdhën mjekët dhe gardianët dhe na thanë se kush do të japë gjak do na japin më shumë bukë. Ka pasë aty që kanë dhënë por nuk i kanë dhënë bukë hiç.

Pastaj na kanë transferuar në burgun e Dubravës aty e përjetova masakrën.

Për mua në atë kohë, vdekja ishte paqe.

Pas ngjarjes

Ishte shumë rëndë, veç unë e di. Më 16 mars 2001, jam liruar nga burgu me ndihmën e kryqit të kuq. Në atë kohë kam qenë i fejuar, pas dy javë jam martuar. Në atë kohë, jetoja me prind dhe vëllezër në fshat. Meqë u martova, thash vetës se do e lë të kaluarën prapa dhe do ndërtoj një familje. Do të lë të kaluarën prapa. Ishte e pamundur çdo natë me kujtohej. Jetoja me frikë se mos po hetohet se çka më ka ndodhë. Pas një viti, me bashkëshorten dhe vajzën e vogël fluturën vendosëm të jetojmë me qira në Fusha Kosovë. U ndiva me i lirë, por prap isha i mbyllur në burgun përbrenda. I thoja vetes se ishte luftë, por prap e pamundur.

Jo kurrë, sepse thojsha me vete unë jam burrë dhe për këtë çka kam përjetuar nuk duhet ta dijë askush.

Ka qenë viti 2005, për here të parë jam afru të KRCT, kam shkuar dhjetëra herë. Po s’mund të hyja brenda. Kështu, që vendosa që më mirë me ikë prej Kosovës krejt. Shkova në mal të zi, e mora familjen dhe shkuam atje. Por edhe atje më pengojke gjuha, u kthyem prap në Kosovë. Por, një natë e pashë me një intervistë ishte Vasfije Krasniqi që për mua është heroinë e gjallë. I marrsha shumë lakmi, thojsha qe po folë, po çfryhet dhe kështu i kam shkru menjëherë. Faleminderit shumë prej saj, ma ka kthy menjëherë, filluam të bisedojë me të. I tregova se shumë herë po afrona te organizata po spo mund rë hy brenda. Të nesërmen pa mendu shumë kam ardhë. Jam hy brenda dhe prej asaj ditë nuk jam largu më.

Shumë vështirë, sepse më shkojke mendja kahmos. Po, atë ditë kur kam hy, ka qenë vështirë. Kam trokitë në derë, kam hy brenda më kanë prit me shumë respekt.

Më futën në një dhome u ula në karrige, qaq fort më rrihke zemra thash do me m’dalë prej vendit. Isha akull veç u dridhsha, kokën e mbaja poshtë.

Erdh psikologia. Më pa në sy, me një zë të butë dhe tha ti je në vendin e duhur. Je i sigurt dhe çka folim këtu ka me mbetë këtu dhe nuk del. Kështu që, atë ditë për herë të parë, pas shumë vitesh e thash me zë për dhunën që e kam përjetuar në stacionin policor.

Me seanca, çdo ditë e ndija veten më të fortë. Dhe me menzi prisja me na thirrë në seanca. Kam marrë pjesë në seanca grupore me të mbijetuar të tjerë, folshim i qajshim hallet dhe menxi pritshim të ishim në evente më të mëdha.

Ishte shumë e vështirë, por një natë shkuam në dhomë për të fjetë. Unë si gjithmonë me probleme shëndetësore dhe më tha Dan ke diçka që po të mundon. Aty se di pa mendu shumë i kam tregu bashkëshortes, se kur jam arrestuar në stacionin policor më ka ndodhë kjo, kjo, kjo. Ajo heshti, ja nisi me qajt. Në heshtje fjetëm nuk folëm më. Në mëngjes me tha Dan, luftë ka qenë. Gjithkujt ka mujt me i ndodhë. Deri sot e ke pas përkrahjen tem e tash e tutje ke me pas hala ma shumë.

Paai i tregova bashkëshortes e kisha me të lehtë se skisha nevojë me dalë e me kajt. E kisha pak ma të lehtë. Një natë, po i them bashkëshortes, çka ta merr mendja me i tregu vajzës. E kisha shumë të vështirë me fjalë se qysh me ja thanë. Nesërmen e thirra i thash me dalë me pi një kafe, dalim shpesh sepse Flutura është shtylla e shtëpisë tonë, për të gjithë këto vite e ka mbajtë familjen tonë. Kemi dalë për kafe dhe me fjalë skam mujt me i thanë ja kom qitë vendimin që na është njoftë statusi ku shkruan viktimë e dhunës seksuale. Vajza si e pa tha babush e di qe tri-katër vjet. M’kapi për qafe dhe më tha çdo herë kam me kanë krah tandin.

Në atë moment kam kajt prej gëzimit. Jam ndi shumë i çliruar, e ndjeva sikur me i largu 500 kilogram prej vetit. Por tu bisedu me vajzën e kisha hallin e djemve. Por, vajza tha unë flas me ta. Dhe me djem ka bisedu vajza se është më e lirë me ta. Djemt më kanë përkrah shumë.

Ndryshoi, për here të parë, pas shumë e shumë viteve e ndjeva veten si babë. Si babë i vërtetë. Për familjen tem për fmitë, nuk kam mujt me kanë kurrë babë me u kujdesë për ta. Gjithmonë nervoz, ju iksha pyetjeve, se mos po e marrin vesh. E falënderoj shume familjen time.

Më shtyri se dikush është duke na pa. E di me çfarë sfidash është tu kalu. I them atij se ka shpresë e mos të dorëzohet kurrë. I them atyre se turpi nuk është i joni. Turpi është i atyre.

Ju kisha bë thirrje gjithë shoqërisë tonë, gjithë familjarëve të mbijetuarve të na përkrahin sado pak, sepse përkrahja e tyre është çlirim. Përkrahja e familjes të kthen përsëri në jetë”.

---