Kuvendi i Shqiptarëve të Zvicrës reagon për intervistën e Vuçiqit në “Die Weltwoche”

"Presidenti i Serbisë, Vuçiq, ishte vetë ministër i propagandës i regjimit të Sllobodan Millosheviqit (i njohur si Kasapi i Ballkanit). Babai i tij ideologjik ishte Vojilslav Šešelj..."

Revista “Die Weltwoche”, e njohur për qëndrimet e saj ekstreme në politikën ndaj të huajve dhe së fundi për afërsinë me politikën ruse dhe atë serbe, ka zhvilluar në numrin e saj më të ri një intervistë me presidentin serb, Aleksandar Vuçiq. Për të kundërshtuar deklarimet e Vuçiqit dhe qëndrimin e revistës, Kuvendi i Shqiptarëve të Zvicrës i ka drejtuar kësaj të fundit një reagim të cilin Albinfo.ch e boton për lexuesit e vet, në gjuhën shqipe.

Në vazhdim, teksti i plotë i reagimit të KSHZ-së.

Presidenti serb po i fryn të njëjtës bori propagandistike të presidentëve dhe qeverive të mëparshme serbe. Fakti është se qeveria serbe dhe presidenti nuk kujdesen për interesat e serbëve të Kosovës. Ata i shpërdorojnë ato për interesat e tyre politike. Shteti serb mbështet partinë “Lista Serbe”, e cila ka disa anëtarë kriminalë në listën e saj dhe konsiderohet si zgjatim i aparatit shtetëror serb. Ata shtypin serbët e Kosovës dhe tërheqin vëmendjen duke shantazhuar votuesit serbë në Kosovë – para dhe gjatë zgjedhjeve. Ata ngacmojnë dhe kërcënojnë disidentët e minoritetit serb në Kosovë.

Qeveria e Kosovës kërkon gjithmonë dialog me pakicën serbe. Por kjo është siluruar vazhdimisht nga Beogradi. Presidenti dhe Qeveria e Serbisë janë të interesuar që bashkëjetesa në Republikën e Kosovës të jetë e pamundur, në mënyrë që veriu i Republikës së Kosovës të mbetet i paqëndrueshëm.

Politikani i opozitës serbe, Nikola Sanduloviç, u rrah brutalisht nga inteligjenca serbe pasi vizitoi një memorial të luftës në Kosovë dhe kërkoi falje për krimet serbe të luftës gjatë Luftës së Kosovës. Ai ka luftuar për ditë të tëra për të mbijetuar. Sandulović thotë se ata madje u përpoqën të vrisnin vajzën e tij.

Më 24 shtator 2023, një grup terroristësh serbë sulmoi policinë e Kosovës në veri të vendit. Një polic kosovar është vrarë me atë rast. Ky agresion u krye nga njerëz të lidhur drejtpërdrejt me presidentin Vuçiq. Autori kryesor i sulmit është Milan Radojçiq, anëtar i “Listës serbe” të lartpërmendur. Edhe ai e ka pranuar krimin. Radojçiq është ende i lirë në Serbi.

Presidenti serb Vuçiq akuzon Qeverinë e Republikës së Kosovës se kinse nuk u përmbahet marrëveshjeve të arritura. E në fakt është vetë ai që refuzon të nënshkruajë marrëveshjen e Ohrit të ndërmjetësuar nga BE. Me përjashtim të një marrëveshjeje që parashikon autonomi të gjerë për zonat serbe në Republikën e Kosovës, qeveritë e Republikës së Kosovës kanë respektuar të gjitha marrëveshjet me Serbinë. Marrëveshja në fjalë nuk është respektuar për shkak se Gjykata Kushtetuese e Kosovës me aktvendim ka vendosur se disa pika të marrëveshjes kanë shkelur Kushtetutën e Republikës së Kosovës. Serbia nga ana tjetër po thyen disa marrëveshje të mëparshme. Për shembull: Shkelja e detyrimit për çmontimin e strukturave paralele kriminale sipas marrëveshjes së vitit 2013, përkundrazi, këto struktura edhe sot e kësaj dite mbështeten, financohen dhe mbështeten nga shteti serb, të armatosura për të sulmuar Kosovën; Shkelja e vazhdueshme e pikës 14 të marrëveshjes, sipas së cilës Serbia është e obliguar të mos e bllokojë rrugën evropiane të Kosovës. Megjithatë, ishte presidenti serb Vuçiq ai që personalisht punoi që Republika e Kosovës të mos bëhet anëtare e Këshillit të Evropës.

Republika e Kosovës ka shpallur pavarësinë më 17 shkurt 2008. Serbia më pas i ka shtruar pyetjen Gjykatës Ndërkombëtare të Drejtësisë (GJND) nëse shpallja e pavarësisë ishte në përputhje me ligjin ndërkombëtar. Në aktvendimin e 22 korrikut 2010, GJND-ja nuk e konsideron shpalljen e pavarësisë së Republikës së Kosovës si shkelje të së drejtës ndërkombëtare. Prandaj, shpallja e pavarësisë së Republikës së Kosovës është në përputhje me të drejtën ndërkombëtare.

Serbia ka kryer terror shtetëror, spastrim etnik dhe vrasje masive kundër popullatës civile shqiptare në vitet 1998 dhe 1999. Në këtë luftë, janë vrarë mbi 10.000 civilë shqiptarë në Kosovë, nga policia, ushtria dhe paramilitarët serbë. Nuk janë kursyer as fëmijët, gratë shtatzëna dhe as të moshuarit. Pothuajse një milion kosovarë ishin zhvendosur dhe dhjetëra mijëra gra ishin përdhunuar. Mbi 1600 persona janë ende të zhdukur dhe të humur sot.

Organizatorët, përgjegjësit dhe autorët nuk janë mbajtur asnjëherë përgjegjës për mizoritë e lartpërmendura. Përkundrazi, ata mbrohen nga shteti serb dhe mbajnë poste politike. Këtu vlen të theksohet se presidenti i Serbisë, Aleksandar Vuçiq, ishte vetë ministër i propagandës i regjimit të Sllobodan Millosheviqit (i njohur si Kasapi i Ballkanit). Babai i tij ideologjik ishte Vojilslav Šešelj, i cili, si Radovan Karadzič dhe Ratko Mladič, është shpallur gjithashtu fajtor për krime kundër njerëzimit nga gjykata e OKB-së. Kriminelët e dënuar të luftës festohen si heronj kombëtarë. Këto janë të gjitha fakte që nuk mund të hidhen poshtë. Në vend të kësaj, agresori gjithmonë përpiqet përsëri, të portretizojë veten si viktimë.

Popullata shqiptare në Republikën e Kosovës në mënyrë sistematike u vra, u përdhunua, u dëbua dhe iu shkatërruan pasuritë. U krye një gjenocid ndaj njerëzve të pafajshëm (përfshirë gra dhe fëmijë të panumërt) (p.sh. masakrat e Reçakut, Izbicës, Mejës, Krushës së Madhe etj.). Gjenocidi nuk ka ndodhur vetëm në Kosovë. Si shembull, këtu duhet përmendur masakrën e Srebrenicës e njohur botërisht, që është bërë në Bosnje dhe Hercegovinë. Kohët e fundit, Kombet e Bashkuara miratuan një rezolutë që vendos një ditë kujtimi vjetor për gjenocidin e vitit 1995, në të cilin u vranë mbi 8,000 myslimanë boshnjakë. Qeveria serbe ende mohon të ketë ndodhur kjo masakër.

Kushtetuta e Republikës së Kosovës i garanton pakicës serbe të drejta të gjera. Në shumë aspekte ata gëzojnë trajtim preferencial ndaj pakicave të tjera. Pakicat kanë 20 vende të rezervuara në parlament, 10 prej të cilave janë të rezervuara vetëm për minoritetin serb. Sipas nenit 144 të Kushtetutës, amendamenti kushtetues kërkon pëlqimin e 2/3 së të gjithë deputetëve dhe 2/3 e përfaqësuesve të pakicave në parlament. Rrjedhimisht, asnjë ndryshim kushtetues nuk mund të zbatohet pa pëlqimin e pakicës serbe. Nga ana tjetër, Serbia, një vend i vetëshpallur demokratik, po fshin sistematikisht adresat e mijëra shqiptarëve në Luginën e Preshevës, në Serbinë jugore. Kjo quhet “pasivizimi i adresës së banimit”. Në këtë mënyrë Serbia po përpiqet të zvogëlojë numrin e popullatës shqipfolëse, edhe në rajonet ku ata janë shumicë, derisa popullsia serbe të bëhet shumicë. Nëpërmjet praktikës së pasivizimit të adresës, shqiptarët atje në fakt bëhen pa shtetësi. Këtë e tregon fakti se dokumentet si letërnjoftimet apo pasaportat e tyre papritur nuk janë më të vlefshme. Shqiptarët nuk mund të fitojnë prona, u hiqet e drejta e votës dhe u mohohen shërbimet shëndetësore. Kjo mund të jetë gjithçka, veçse jo një demokraci.

Është presidenti serb ai që po shkakton trazira si në Kosovë, ashtu edhe në Bosnjë e Hercegovinë. Ai dhe ndjekësit e tij më në fund duhet ta pranojnë realitetin dhe të mos vazhdojnë të jetojnë në një flluskë nacionaliste dhe të përpiqen të manipulojnë faktet për t’u paraqitur si viktima. Dhe Weltwoche i ofron atij platformën për përhapjen e propagandës së tij. Nuk duhet shumë përpjekje për të hedhur poshtë pretendimin e presidentit serb se Serbia është një vend demokratik. Për këtë qëllim, Weltwoche mjafton të marrë vetëm mendimin e partive opozitare në Beograd.

Sipas disa burimeve me reputacion (p.sh. Reporterët pa Kufij), nuk ka liri të shtypit në Serbi. Media kontrollohet nga aparati shtetëror, raporton në mënyrë të njëanshme dhe përhap informacione të rreme. Pse në fakt gazetari nuk bëri një pyetje për këtë? Në këtë mënyrë ai do të kishte marrë vesh për gjendjen e kolegëve të tij të profesionit në Serbi. Së fundi, mund të pritej njëfarë solidariteti me kolegët e profesionit.

Kuvendi i Shqiptarëve të Zvicrës

 

---