Italia në zi për Berlusconin, politikanin e biznesmenin më të pasur dhe kryeministrin më jetëgjatë

Nëse do t’ju duhej të analizonit një çast të jetës së jashtëzakonshme të Silvio Berlusconit, ndoshta duhet të zgjidhni mbrëmjen e 8 nëntorit 2011, shkruan Antonio Polito për ”Corriere della Sera”.

Jo ditën kur hapi kantierin e tij të parë, në Brugherio, në 1964, ose kur themeloi Fininvest, në 1975, duke i hapur rrugën një perandorie televizive dhe financiare që e bëri atë një nga njerëzit më të pasur në botë.

As ditën kur ai doli në fushë, në rrugën e tij për të fituar tri zgjedhje e gjysmë dhe për të udhëhequr katër qeveri për nëntë vjet rekord. As koha kur ai zbriti me helikopter në fushën e Arenës për të inauguruar historinë epike të Milanit, i cili fitoi pesë Champions League dhe tetë Scudetto në 31 vjet.

Jo!

Berlusconi mori aq shumë nga ajo fuqi në jetën e tij, sa momenti i vërtetë magjik, momenti për të treguar, është ai në të cilin ai e humbi atë.

Kështu ishin gjërat.

Italia po shpërbëhej për shkak të tregjeve që sulmonin borxhin publik. ”Spread” mbi 500 pikë. Merkel dhe Sarkozy qeshnin me të në publik. Evropa që kishte frikë të fundosej bashkë me Italinë. Gianfranco Fini kishte krijuar një parti dhe kishte kaluar në opozitë. Tetë deputetë, të gjithë ish-besnikë, e tradhtojnë Kavalieren në një votë vendimtare, duke bërë që ai të humbasë shumicën në Montecitorio.

Por, ai dëshiron të rezistojë. Mos u dorëzo! Mos jep dorëheqjen si kryeministër! “Kjo të bën ty të jesh Berlusconi”, i sugjerojnë të gjithë ata që e rrethojnë, të cilët kanë jetuar gjithmonë në dritën e reflektuar dhe duan ta mbajnë atë të ndezur.

Por, më pas vijnë dy telefonata. E para është nga Ennio Doris, mik dhe ish-partner në Mediolanum, që i thotë “Silvio, nëse nuk jep dorëheqjen, Italia do të shembet”. E dyta është nga djali i tij Luigi, i cili punon në qytetin e Londrës, që i tha “babi, nëse shembet Italia, do të shemben edhe kompanitë tona”.

Kështu, Kalorësi i Zi, Kajmani, që në filmin e luajtur nga Nanni Moretti në fund nxit revoltën popullore për të mos hequr dorë nga pushteti, jep dorëheqjen duke pranuar logjikën e paepur të politikës demokratike. Dhe në një pasdite të vetme argumenti më i përdorur kundër tij, “konflikti i interesit” mes kompanive private dhe funksionit publik, kthehet në të kundërtën e tij. Pasi ka ndjekur pushtetin, sipas armiqve të tij vetëm për interesin e tij, ai duhet të heqë dorë nga pushteti edhe për interesin e tij.

Dimensioni “më i madh se jeta”, i jashtëzakonshëm, i historisë njerëzore dhe politike të Cavaliere-s është i gjithi në momentin në të cilin ai u largua përgjithmonë nga Palazzo Chigi (dhe që më pas ai e deklasifikoi vazhdimisht si një “komplot” të thjeshtë, duke bërë kështu padrejtësi mbi të gjitha vetë dhe zgjedhjen e përgjegjshme që bëri).

Sepse Berlusconi ishte një fenomen. Vullnet për pushtet, sigurisht, por edhe domosdoshmëri historike. Së bashku fryti i sëmundjes italiane dhe në të njëjtën kohë përpjekja e tij për të kuruar. Jo keqbërësi që pushton një popull sylesh me doza kuajsh të shitblerjeve televizive, siç është përshkruar; por as shpëtimtarin e atdheut që çliron vendin e tij nga kozakët e Occetto-s, i pari nga liderët e shumtë të së majtës që mundi.

Përkundrazi, për mirë a për keq, themeluesi i një të drejte të re dhe një politike të re, me ambicie liberale dhe tipare populiste, që ka frymëzuar vende të tjera në botë dhe dominoi skenën italiane për 20 vjet, edhe kur ishte në opozitë. Dhe pastaj përfundoi me të, aq sa për të fituar sërish iu desh të ndryshonte lëkurën, seksin, moshën dhe të mishërohej te Giorgia Meloni, antropologjikisht e kundërta e tij.

Profesionistët antiBerlusconi e kanë akuzuar atë për çdo krim. Dhe është e vërtetë që kundër tij janë ngritur më shumë se 20 procese gjyqësore, me akuza të ndryshme, ndonjëherë veçanërisht shpifëse, si shfrytëzimi i prostitucionit të fëmijëve në personin e Rubyt, një nga pjesëmarrëset e shumta të vajzave që priti në vilat e tij; ose si dyshimi për bashkëpunim me mafian që çoi në dënim dhe burg një nga miqtë dhe bashkëluftëtarët e tij më të mëdhenj, Marcello Dell’Utri; apo edhe akuza se kishte komplotuar masakrat e 1993 për të përshpejtuar triumfin e tij politik. Ai është shpallur i pafajshëm, i pafajshëm ose ndryshe i parashkruar nga pothuajse të gjitha akuzat, edhe falë avokatit tashmë të ndjerë, Ghedini.

Prandaj, nëse duhet besuar ligji, ai i gjyqtarëve dhe jo vetëm i prokurorëve, Berlusconi ka kryer vetëm një krim: mashtrimin tatimor, për të cilin u dënua me një dënim të formës së prerë.

Kjo i kushtoi atij një mbrojtje të shpejtë nga Senati, shumica e të cilit nuk e humbi mundësinë dhe me një votim të hapur sanksionoi papajtueshmërinë e tij.

Natyrisht, ai nuk ishte aspak një shenjt, përkundrazi, ai kishte veset e tij private dhe publike dhe dinte të luante jo ndershmërisht. Ka nga ata që e qortuan deri në fund, pa mëshirë, si armiku i tij i përhershëm Carlo De Benedetti, i cili edhe kur kundërshtari i tij ishte në spital me Covid-in, i uroi ditëlindjen, por duke përsëritur se për të ishte e pastër gjithmonë “një mashtrues”.

Shumë njolla kanë errësuar jetën e saj publike. Origjina e kryeqytetit me të cilin Berlusconi filloi biznesin e tij si sipërmarrës është ende e mbuluar me mister. Përdorimi i shumicës parlamentare për të miratuar ligje ad personam për t’u mbrojtur nga gjyqet zëvendësoi premtimet për reformimin e sistemit gjyqësor që nuk u mbajtën kurrë.

Dhe perandoria televizive, e lindur me një dredhi për të kapërcyer ndalimin, përhapjen e kasetave të regjistruara në një rrjet televiziv lokal, u legjitimua me një dekret ligjor nga Craxi, miku i tij dhe dëshmitari i dasmës së tij me Veronica Lario, i cili e shpëtoi atë nga sekuestrimi i urdhëruar.

Megjithatë, si gjithmonë në jetën e tij, secila prej këtyre ngjarjeve ka kthesën e saj. Për shembull: kush mund ta mohojë se fundi i monopolit publik në televizion ishte tashmë i pjekur, i pajustifikuar më nga grupi i partive në Rai, një faktor modernizimi që ka ndryshuar Italinë?

Berluskoni e kapi rastin dhe mori ndihmë nga ata që ishin më lart se ai në atë kohë. Por në këtë mënyrë, si dhe pasuria e tij, ndryshoi edhe jeta e italianëve, veçanërisht atyre më të izoluarve, të moshuarve, të varfërve dhe më pak të arsimuarve, të cilët mundën të mbushnin mbrëmjet e tyre me konkurse të Mike Bongiorno-s dhe telenovela braziliane, për më tepër falas, pa tarifa.

Herë pas here, edhe pse e majta e ka konsideruar të patolerueshëm dhe të padurueshëm populizmin e Berlusconit, njerëzit e thjeshtë e konsideruan të admirueshëm.

Il Cavaliere, i ndihmuar nga kalimi në sistemin zgjedhor mazhoritar në 1994, arriti të merrte qendrën, me maskën e DC-së, dhe ta ribashkonte atë me të djathtën veriore të Bossit dhe me të djathtën jugore të Finit. Për herë të parë që nga viti 1876, Italia përjetoi alternimin. Njëra palë fitoi zgjedhjet dhe kaloi nga opozita në qeveri. Ndoshta ishte pikërisht natyra radikale dhe partishmëria e kësaj politike të re (të cilën një tjetër mik i Berlusconit, Cesare Previti, e përmblodhi brutalisht me shprehjen “nuk marrim të burgosur”), shkaktoi një skandal në një vend të mësuar me “bashkimin” mes Cavour dhe Rattazzi dhe “kompromisi historik” midis Moro dhe Berlinguer.

Sigurisht që Berlusconi kishte shijen apo guximin, të skandalizonte publikun me deklarata shumë politikisht jokorrekte, të cilat bënë xhiron e botës dhe e shndërruan atë në një personazh shumëngjyrësh për shtypin e huaj, si kur ai e quajti Obamën “të nxirë”, duke aluduar në ngjyrën e lëkurën e saj. Ose si kur, në foton zyrtare të një samiti evropian, ai bëri gjestin e brirëve pas shpinës së homologut të tij spanjoll, si një gjimnazist në një ekskursion.

Gjyqësori si “kanceri i vendit” ishte ndoshta fraza më e kontestuar. Bëri bujë edhe fjalimi në të cilin ai tha se nuk mund ta besonte se “ka kaq shumë budallenj përreth” të gatshëm për të votuar kundër tij. Ai është ndjerë gjithmonë si një njeri, suksesi i të cilit e ka lejuar të ngrihet mbi konventat, nëse jo ligjet.

Megjithatë, bilanci përfundimtar i Berlusconit politik nuk është i keq për shkak të të gjitha gjërave që ai ka kërcënuar të bëjë ose që kundërshtarët e tij e kanë akuzuar se ka bërë; por më tepër për ata që premtuan dhe nuk e bënë.

Ai ishte kryeministri më jetëgjatë në historinë e Republikës.

Ai nuk arriti të ndryshojë kushtetutën, sepse reforma e tij u mposht plotësisht në referendum. Ai dështoi – as nuk u përpoq ndonjëherë – të rishkruante sistemin gjyqësor italian në një kuptim më garantues dhe më pak të dominuar nga prokurorët.

Berlusconi kishte gjithçka për të ndryshuar Italinë, konsensus, sukses, forcë, para, pushtet. De nuk ia doli.

Në moshën 86-vjeçare, ai madje shpresoi për një moment jo të shkurtër për të vulosur biografinë e tij të jashtëzakonshme duke e shndërruar atë në një legjendë, me zgjedhjen e tij në Quirinale.

Thjesht, fakti që ai e pa në ëndërr na tregoi gjithçka për muzgun e epokës së tij.

Ai ka shumë alibi. Dhe jo vetëm në furinë kokëfortë të prokurorëve. Dy ngjarjet tragjike epokale që tronditën botën që në fillimet e qeverisjes së tij, sulmi ndaj Kullave Binjake në 2001 dhe kriza e subprimeve në 2008, sigurisht që frenuan ambiciet e tij.

Një herë Don Verzè, themeluesi i San Raffaele në Milano, me të cilin ai ishte mik dhe dashamirës, ​​zbuloi se i kishte kërkuar “të jetonte deri në 150 vjet për ta rregulluar Italinë”.

Ai po llogariste në përparimin e shkencës ose ndoshta po bënte shaka për të drejtën e tij për pavdekësi. Ai vdiq në të njëjtin spital në moshën 86-vjeçare, vetëm dy vite më shumë se mosha mesatare kombëtare.

---